Σ’ εκείνη τη μικρή πλατεία

μας περίμενε μια μάνα

που είχε χάσει τους γονείς της

εκεί στα παράλια του Πόντου.

Ήταν μικροκαμωμένη αλλά περήφανη,

είχε ξεπεράσει τις φοβίες της

και ζούσε με τους παλιούς φόβους

που έσφαζε μια ημισέληνος.

Όταν μας είδε δεν χαμογέλασε

απλώς μας αγκάλιασε θερμά

και νιώσαμε τον πόνο του κορμιού

και τη δύναμη της ψυχής.

Μας κάλεσε στο σπίτι της

για να φάμε την παράδοση

μιας άλλης εποχής εγκλωβισμένη

μέσα σε μια αδιάφορη κοινωνία.

Ήταν γεμάτη ανθρωπιά

αυτό μόνο της είχε αφήσει ο θεός

και με όλη της την καρδιά

γενναιόδωρα μας τη χάρισε.