Στα χωριστά κελιά
που ζουν τα άτομα
την καθημερινότητα
δεν υπάρχει χώρος
για ιστορία
έτσι ό,τι γίνεται
ξεχνιέται
γιατί δεν έχει
κανένα νόημα.
Αλλά όταν ανοίξει
το πρώτο
όλοι θέλουν
να γίνουν
άνθρωποι
γιατί φαίνεται
η χαρά της ζωής
που σκεπάζει
κάθε πληγή
της δικέφαλης ψυχής
του Πόντου.