Η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, δηλαδή η προσαρμογή στο Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 γίνεται συνολικά σε όλη την επικράτεια. Το πέρασμα από τα 6ΝΜ στα 12ΝΜ είναι μία ολική διαδικασία, διότι αφορά όλο το κράτος. Μάλιστα αυτή η διαδικασία ξεκαθαρίζει και τις γραμμές βάσης από τις οποίες υπολογίζεται στη συνέχεια η ΑΟΖ. Αυτή η επέκταση αποτελεί μια στρατηγική κίνηση που προκαλεί μία πράξη που αφήνει ένα θεσμικό ίχνος. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό το βήμα είναι ακόμα πιο σημαντικό λόγω της περίπτωσης πολέμου που έχει προβάλλει η Τουρκία αν η Ελλάδα το κάνει. Άλλωστε η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι το Casus Belli αφορά οποιαδήποτε περιοχή του ελληνικού κράτους. Έτσι αν πάρουμε την απόφαση της επέκτασης στα 12 ΝΜ πρέπει να το κάνουμε συνολικά για να είμαστε ολικά στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας του 1982. Διότι ακόμα και μια τμηματική επέκταση θα ενεργοποιούσε την περίπτωση πολέμου για την Τουρκία. Έχει λοιπόν νόημα να σκεφτούμε στρατηγικά και όχι τακτικά αυτήν την επέκταση. Μια τακτική σκέψη είναι καταδικασμένη στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Πρόκειται για ένα εθνικό θέμα και όχι κομματικό. Δεν μας ενδιαφέρουν τα κόμματα όταν κάνουν ένα λάθος που έχει εθνικές επιπτώσεις. Το μόνο που είναι σωστό είναι βέβαια να γίνει η επέκταση στα 12 ΝΜ, γιατί η Ελλάδα το δικαιούται λόγω Δικαίου της Θάλασσας του 1982, αλλά αυτή η επέκταση πρέπει να είναι ολική. Το ίδιο συμβαίνει με τη θέσπιση της ΑΟΖ πρέπει να είναι ολική. Ενώ οι οριοθετήσεις γίνονται με κάθε χώρα και όχι όλες μαζί.