Η Τουρκία το 1995 πρόβαλε το επιχείρημα του Casus Belli για να μην γίνει επέκταση Αιγιαλίτιδας Ζώνης από την Ελλάδα που τότε κύρωσε την συμφωνία Montego Bay του Δικαίου της Θάλασσας που είχε υπογράψει το 1982. Από τότε η Ελλάδα δεν έκανε αυτήν την κίνηση. Αλλά στο ενδιάμεσο μετά την ανακάλυψη του κοιτάσματος Αφροδίτη το 2011, η Ελλάδα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η Ελληνική ΑΟΖ είχε όλο και περισσότερη σημασία. Άλλωστε η Τουρκία δεν συμπεριέλαβε ποτέ την ΑΟΖ στην περίπτωση πολέμου. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό για τη συνέχεια. Επίσης η θέσπιση της ΑΟΖ γίνεται μονομερώς στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας. Έχουμε τεμαχίσει θαλάσσιες περιοχές, έχουμε υπογράψει οριοθετήσεις, έχουμε κάνει συμβόλαια με πετρελαϊκές εταιρείες που είναι σε χώρες που έχουν ισχυρή στρατηγική και στρατιωτική δύναμη. Ξέρουμε ότι η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης είναι συνολική και όχι βέβαια τμηματική. Μάλιστα η Τουρκία θεωρεί ότι το Casus Belli εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση. Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι πρέπει πρώτα να θεσπίσουμε την Ελληνική ΑΟΖ, όπως η Κύπρος το έκανε το 2004 και στη συνέχεια αφού θα έχουμε ενισχύσει τη θέση μας και μάλιστα χωρίς κανένα ρίσκο, μετά θα περάσουμε στο θέμα της συνολικής επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτό το νοητικό σχήμα είναι πιο ανθεκτικό στις πιθανές επιθέσεις και στις παράλογες προκλήσεις της Τουρκίας, διότι λειτουργεί καταλυτικά σε συντονισμό με τις συμμαχίες μας.