Μέσω της Πολεμολογίας βλέπουμε ότι η Βιογεωγραφία πρέπει να ενσωματωθεί εντός της Στρατηγικής και αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό για τη Χρονοστρατηγική, αφού λειτουργεί με μονάδα τον αιώνα. Μετά από εκατό χρόνια στο Verdun όλη η περιοχή έχει αλλάξει, όχι τόσο των χαρακωμάτων που τροποποίησαν τη γεωμετρία του χώρου, αλλά περισσότερο των μαζικών βομβαρδισμών που χάλασαν και την εσωτερική δομή. Άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που υπάρχει η έννοια του δάσους πολέμου. Έχουμε ένα χειροπιαστό χρονοστρατηγικό παράδειγμα, αλλά δεν είναι το μόνο. Διότι βλέπουμε και άλλες προοπτικές όταν εξετάζουμε την πολιορκητική της Μάλτας μετά το 1565, που συνεχίστηκε για έναν αιώνα αφού όλη η πρωτεύουσα άλλαξε ακόμα και τον επόμενο αιώνα όταν επεκτάθηκε, γιατί οι Ιππότες ήθελαν να μπορούν ν’ αντέξουν κι άλλη οθωμανική επίθεση ακόμα κι αν αυτή δεν έγινε γιατί μάλλον πληροφορήθηκαν και οι εχθροί ότι δεν είχε νόημα να το ξαναπροσπαθήσουν. Όσοι σεβάστηκαν τις πέτρινες πόλεις συνέχισαν τις επιπτώσεις της πολιορκητικής βιογεωγραφίας και αυτό φαίνεται στην Αμμόχωστο και λιγότερο στη Λευκωσία και στον Χάνδακα. Έτσι ο πόλεμος είναι παράγοντας της βιογεωγραφίας. Αλλά αντιστρόφως πρέπει και αυτή να μελετηθεί για να ξέρουμε στη συνέχεια πώς θα μπορέσει να λειτουργήσει η στρατηγική τόσο σε επιθετικές φάσεις όσο σε αμυντικές.