Στον άλλο δρόμο οι απλές καρδιές δεν φοβόντουσαν γιατί κανείς δεν τους έβαζε στο λαιμό άδεια τενεκέδια… Είχε έρθει το φως και οι σκιές είχαν φύγει. Αλλά κάθε φορά έπρεπε  να απαντά στις ερωτήσεις του σκοταδιού που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι το δόγμα ήταν το πιο σημαντικό, ακόμα κι αν ήταν απάνθρωπο για τους αθώους. Οι δογματικοί νόμιζαν ότι θα ξεπερνούσαν τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς και θα εκφύλιζαν την πίστη της ουσίας σε μια θρησκεία του κανόνα που είχε ξεχάσει την πηγή της. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν είχαν ανακαλύψει ποτέ την έννοια της αμισείας. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε αφού ακόμα και η αγάπη ήταν επικίνδυνη για αυτούς διότι δεν ακολουθούσε τους κανόνες. Πώς να αναγκάσεις κάποιον ν’ αγαπήσει; Δεν υπήρχε τρόπος. Αλλά μπορούσες να τον αναγκάσεις να φοβηθεί. Έτσι η θρησκεία των δογματικών ήταν θεμελιωμένη πάνω στο φόβο. Ενώ η πίστη είχε μόνο την αγάπη. Αυτό είχαν καταλάβει οι απλές καρδιές γιατί ήξεραν πια ποιος ήταν μαζί τους.