Στον απέραντο κόσμο δεν υπήρχε ψυχή! Δεν ήταν η έρημος μόνο το τοπίο της ερημιάς. Ό,τι ήταν ζωντανό ήταν ακίνητο σαν να έπαιζε κάποιος μια συγχορδία. Αλλά ακουγόταν μόνο η σιωπή. Και ξαφνικά έπεσε ένας κεραυνός στη μέση του πουθενά. Είχε πέσει σαν να μην είχε άλλη επιλογή, σαν να υπήρχε μία ανάγκη. Κι εκεί που έπεσε, εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Άλλαξε το τοπίο. Είχε πια μέσα του τη μοναξιά. Όμως αυτή δεν μοιρολογούσε. Είχε έρθει για κάποιο λόγο μέσα σε αυτήν την ερημιά. ‘Ηταν ο μοναδικός άνθρωπος σε όλη την περιοχή. Ερχόταν όμως σαν να τον είχε καλέσει κάποιος, κάποιοι, μπορεί και η ίδια η Ανθρωπότητα. Δεν φοβόταν, προχωρούσε μ’ ένα βήμα αποτελεσματικό λες και ήξερε από πριν τι θα γίνει μετά, λες και έφερνε μαζί του ένα κομμάτι του μέλλοντος από το παρελθόν. Είχε αρχίσει η πολυκυκλικότητα και το τοπίο δεν ήταν πια το ίδιο. Όλα τα ζωντανά ήξεραν ότι είχε έρθει η ώρα. Είχε γεννηθεί για να νικήσει τον θάνατο και τώρα μετά την Ανάσταση όλα θα ήταν διαφορετικά. Η φύση ήταν έτοιμη για την επανάσταση της σκέψης.