Ακούγεται ένα παλιό τραγούδι από τα τέλη του 1800 που θυμίζει το παρελθόν που πολλοί είχαν ξεχάσει. Υπάρχει η μελωδία αλλά και οι περίφημες  συγχορδίες του Χρόνου. Τώρα γινόταν κατανοητό  ότι ζούσαν δύο Χρόνοι  ταυτόχωρα. Ο άνθρωπος έπαιζε με το μαντολίνο εκείνο τον ρυθμό και η φύση ένιωσε μέσα της ότι είχε επιστρέψει. Είχε νικήσει τη λήθη της βαρβαρότητας. Ακόμα και το πιο βαρύ χτύπημα δεν είχε καταφέρει να σπάσει το ηθικό των Δίκαιων. Έτσι τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας αποκτούσαν νόημα, διότι φαινόταν πια η εφαρμογή τους και στη λαβωμένη πατρίδα. Κανείς δεν θα τολμούσε πια να σβήσει αυτό το φως που είχε ξεπεράσει τον θάνατο μέσω της μνήμης. Το παλιό τραγούδι είχε δύο μέρη και επαναλάμβανε το καθένα. Έτσι δεν τελείωνε και λειτουργούσε πολυκυκλικά πάνω σε όσους άγγιζαν οι συγχορδίες του Χρόνου. Η αρχική μοναξιά είχε μεγαλώσει και είχε βάλει μέσα της όλη την Ανθρωπότητα. Το μαντολίνο δεν σταμάτησε να παίζει και σιγά σιγά άρχισαν να ακούγονται και άλλα. Σαν να ήταν άνθρωποι που ζούσαν ξανά και μετά την κρίση είχε αποδειχθεί ότι ήταν Δίκαιοι και ότι τώρα ακολουθούσαν τις συγχορδίες του Χρόνου για να αγωνιστούν ενάντια στη βαρβαρότητα.