Με τα χρόνια που πέρασαν στον αγώνα, οι μαχητές έλεγαν όλο και πιο δυνατά τον ύμνο της μάχης διότι ήξεραν ότι η απελευθέρωση δεν είχε πισωγυρίσματα αφού έπρεπε να καταπολεμηθεί η βαρβαρότητα που καταπατούσε όλους όσους ήταν ακόμα σκλάβοι. Και η ομορφιά των λουλουδιών έδωσε την ευκαιρία να δουν όλοι το έργο του Χριστού που είχε θυσιαστεί για να ζήσουν την ιεροσύνη οι άνθρωποι. Έτσι όλοι οι άνθρωποι ενώθηκαν για να απελευθερώσουν κάθε σκλάβο που περίμενε να ζήσει την ελευθερία. Ενάντια στη βαρβαρότητα, ήρθε και ξανά για να ενισχύσει όλους όσους πολεμούσαν για την ελευθερία. Αυτός ο ύμνος καρφώθηκε στο μυαλό του και όταν κατάφεραν επιτέλους το αδιανόητο μετά από τόσες θυσίες και αγώνες, όταν γύρισε στο σπίτι μπροστά στο ίδιο τζάκι μετά το παλιό τραγούδι, έπαιζε τον ύμνο και ταυτόχρονα τον τραγούδησε γιατί ήξερε ότι η ψυχή είχε κάνει το πρέπον για όλα τα θύματα και όλους τους δικούς του που ποτέ δεν είχε ξεχάσει σε όλη τη διάρκεια του πολέμου που είχε  αλλάξει τον απέραντο κόσμο στον οποίο θα ζούσαν οι επόμενοι χάρη στον αγώνα της ελευθερίας.