Το πρόβλημα με όλα αυτά τα ρατσιστικά κινήματα είναι ότι λειτουργούσαν σαν την Λερναία Ύδρα. Κάθε φορά που οι Δίκαιοι κατάφερναν να νικήσουν ένα στοιχείο, εμφανιζόταν ένα άλλο. Έτσι  όταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις δεν είχαν πια την εμβέλεια να αλλοιώσουν τα αποτελέσματα, είναι οι ίδιες οι πολιτείες που είχαν αποσχισθεί στο παρελθόν που πέρασαν τους μαύρους κωδικούς, οι οποίοι επέτρεπαν την επαναφορά ενός καθεστώτος που καταπατούσε  με απάνθρωπο τρόπο τους απελευθερωμένους σκλάβους. Οι μαύροι κωδικοί ήταν μέτρα που εξασφάλιζαν μία νομική ανισότητα ακόμα κι αν δεν υπήρχε πια επίσημα η δουλεία. Έτσι η ανατροπή τους έγινε απαραίτητη. Αυτός ήταν μεταξύ άλλων ο ρόλος των τροπολογιών 14 και 15 του Συντάγματος. Έδιναν την δυνατότητα της ψήφου στους απελευθερωμένους σκλάβους αλλά και στους φτωχούς λευκούς που δεν είχαν πριν το δικαίωμα να ψηφίσουν στις νομοθεσίες του βαμβακιού. Αυτό κατάφερε να κάνει η Ανακατασκευή. Αλλά μετά τον Συμβιβασμό του 1877 που έκλεισε αυτή την περίοδο, οι μαύροι κωδικοί αντικαταστάθηκαν από τους νόμους Jim Crow που τηρούσαν μεν τις τροπολογίες 13, 14 και 15 αλλά επέβαλλαν τον διαχωρισμό και μείωσαν τα δικαιώματα ψήφου. Η βαρβαρότητα δεν είχε εγκαταλείψει τον αγώνα. Λειτουργούσε πιο ύπουλα πια για να μην είναι παράνομη.