Έχει ενδιαφέρον που οι δογματικοί έχουν ξεχάσει εντελώς τι είχε γίνει στην Πρώτη Σταυροφορία. Λες και δεν ήξεραν τι είχαν κάνει οι Τούρκοι στους προσκυνητές, λες και δεν είχαν πληροφορίες για τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει λόγω έλλειψης σεβασμού για τις άλλες θρησκείες και ειδικά για τους Χριστιανούς. Θελημένα είχαν αποκρύψει την βοήθεια που είχε ζητήσει ο Αυτοκράτορας. Δεν ήθελαν να δουν την βαρβαρότητα της εποχής γιατί δεν τους συνέφερε και είχαν αποκρύψει αυτά τα γεγονότα για να μπορούν να δικαιολογήσουν τη δική τους. Η Ανθρωπότητα δεν είχε ξεχάσει καμιά βαρβαρότητα. Εκείνη είχε στη μνήμη κάθε έγκλημα κατά των Αθώων και των Δίκαιων. Καμιά βαρβαρότητα  δεν δικαιολογούσε βαρβαρότητα. Αυτό αποτελούσε μια διαχρονική αξία για την ιστορία. Και οι δογματικοί ήθελαν να τη σβήσουν από την μνήμη των ανθρώπων. Ήδη οι Τούρκοι ήθελαν να κάνουν το ίδιο για να μην έρχονται πια προσκυνητές. Για να σβήσουν την ιεροσύνη των Ιεροσολύμων και να επιβάλλουν μια θρησκεία βαρβαρότητας. Το ίδιο ήθελαν να κάνουν και οι Δογματικοί. Επειδή ήταν και αυτοί χρονοκτόνοι. Δεν είχαν υπολογίσει ότι ο Χρόνος είναι με την Ανθρωπότητα κι ότι της επιτρέπει να θυμάται σε στρατηγικό βάθος χρόνου. Όσοι είχαν σβήσει το ίχνος της βαρβαρότητας, ήταν για να βάλουν μία άλλη βαρβαρότητα. Αλλά τα Ιεροσόλυμα ήταν της μνήμης. Διότι ήταν Πόλη αντίστασης στη βαρβαρότητα.