Οι Φαρισαίοι είχαν επηρεάσει τους Γραμματείς κι εκείνοι που ήταν όλο και πιο παρόντες στα Ευαγγέλια επηρέασαν με τη σειρά τους τους Δογματικούς. Ήταν η ίδια σαβούρα που είχε μεταφερθεί. Ο καθένας θεωρούσε ότι είχε πάντα δίκιο σε θρησκευτικά θέματα αλλά τελικά είχε αποδειχθεί ότι είχαν την ειδικότητα της θρησκείας της βαρβαρότητας. Κανένας δεν έλεγε ποτέ την αλήθεια για την ιστορία. Προτιμούσαν τη δική τους πλαστή αλήθεια που είχαν δημιουργήσει για να πείσουν τους άλλους που δεν ήξεραν. Είχαν όμως να αντιμετωπίσουν προβλήματα με αυτούς που είχαν βαθιές γνώσεις. Ο Χριστός τους είχε βάλει στη θέση τους και τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς. Έτσι οι Δογματικοί προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την απουσία του Χριστού για να φανεί ότι η θρησκεία τους ήταν σωστή. Κατά βάθος όμως ήξεραν ότι ο Χριστός αν τους έβλεπε από κοντά, θα τους ξαναέβαζε στη θέση τους διότι ήταν ρηχοί. Η χρονοστρατηγική λειτουργούσε με μονάδα τον αιώνα γιατί το σημείο αναφοράς της είναι η χιλιετία που επιτρέπει τη σταθεροποίηση. Οι αναφορές στο Ματζικέρτ το 1071 δημιουργούσαν συσχετισμούς με την κατάληψη του 1078. Αλλά οι δογματικοί δεν ήθελαν να κάνουν αυτήν την διευκρίνηση διότι δεν τους σύμφερε για τη θρησκεία τους ενώ ήταν η ίδια βαρβαρότητα. Έτσι φαινόταν  ότι οι δογματικοί είναι  οι διάδοχοι της βαρβαρότητας των Γραμματέων.