Όσο παράξενο κι αν ήταν
ακούστηκε μία μελωδία
που έπαιζε ένα μοναχικό τσέλο
πάνω στην ηρεμία της λίμνης
λες κι ήταν ο ήχος μιας ψυχής
που αναζητούσε την ύπαρξη των άλλων.
Έτσι άκουσε την ψυχή του νησιού.
Ενώ έλεγαν ότι δεν μπορούσε να πατήσει άνθρωπος.
Το πιο παράξενο ακόμα
ήταν ότι τα πουλιά είχαν σωπάσει
σαν να ήθελαν ν’ ακούσουν και αυτά
τι έλεγε αυτή η γλώσσα.
Έτσι μόνο του συνέχισε
να εκπέμπει φως
σαν να ήταν ένας φάρος του νησιού,
μια ιδιομορφία της ομαλής λίμνης
και όλες οι όχθες
ένιωσαν ότι κάποιο μυστικό
θα έλεγε για τη συνέχεια του παρελθόντος
μετά από αιώνες σιωπής.
Είχε επιστρέψει
ο δημιουργός του έργου
ήταν εδώ
δίπλα μας.