Είχε ζήσει αυτούς τους αιώνες
σαν να είχε κλείσει μόνο μία φορά τα μάτια
ενώ τα είχε ανοιγοκλείσει
και μέσα σε αυτή τη στιγμή
η λίμνη είχε ξεχειλίσει πάνω τους
άλλωστε έτσι είχαν δακρύσει για πρώτη φορά
διότι ήταν μία εξωτερική ανάγκη.
Η ψυχή είχε κλάψει για τους άλλους
αλλά εκεί είχε φανεί η απόδειξη.
Οι σταγόνες που έπεφταν
πάνω στο δέρμα της λίμνης
έδειξαν τα δάκρυα του ουρανού.
Με αυτά είχε έρθει και η ψυχή.
Είχε πέσει πάνω στη γη του νησιού
επειδή την περίμεναν.
Αυτό έλεγαν τα pizzicati της παρτιτούρας
πριν ξεκινήσει το arco
χάρη στα κλαδιά του δάσους.
Διότι πάνω στο νησί υπάρχει και αυτό.
Σαν να ήταν μία εκκλησία
που δεν είχε ακόμα σκεπή
όχι λόγω κατασκευής αλλά καταστροφής
που τώρα τα ερείπια περίμεναν
την ανακατασκευή της ψυχής.