Στο σχολείο κανείς δεν μίλησε για αρκετή ώρα
ακόμα και η Κυρία,
μόνο τα μάτια της μιλούσαν
με τη γλώσσα της χαράς.
Η συγκίνησή της ήταν τεράστια
και προσπαθούσε να την κρύψει.
Αλλά το καταλάβαμε
και δεν την αφήσαμε μόνη.
Την ρωτήσαμε πολλές λεπτομέρειες
για το τι είχαμε δει
στο Δάσος.
Άρχισε λοιπόν να μας δείχνει
νέες πτυχές
που δεν είχαμε προσέξει.
Μας έδειξε και την κιθάρα της
και μας μίλησε για τις χορδές της.
Τότε της ζητήσαμε
να μας παίξει
ένα κομμάτι
που θύμιζε το Δάσος.
Με τις πρώτες νότες
επιστρέψαμε στα μέρη
που είχαμε επισκεφτεί
και τα μάτια μας δάκρυσαν.