Ο ραγιαδισμός δεν επιθυμεί τη δικαιοσύνη. Κατά συνέπεια, προσπαθεί να αποδείξει στους αθώους ότι αυτή η έννοια δεν υπάρχει. Μέσω της ρητορικής μετατρέπει την αφέλεια σε όργανο αδράνειας. Για να το καταφέρει κρύβει, εσκεμμένα, τα δεδομένα που καθορίζουν τη στρατηγική της δικαιοσύνης. Οι προσφυγές που γίνονται για τις υποθέσεις που αφορούν την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, γίνονται πάντα εξαντλώντας τα ένδικα μέσα της Τουρκίας, η οποία βεβαίως δεν τις κάνει αποδεκτές και γι’ αυτό το λόγο παρουσιάζονται στο ΕΔΑΔ. Οι προσφυγές των Κυπρίων γίνονταν στο ΕΔΑΔ δίχως ν’ αποταθούν στα τουρκικά δικαστήρια, διότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει καν την Κύπρο. Η αλλαγή φάσης που προκάλεσαν οι προσφυγές, αναγκάζουν την Τουρκία να διαχειριστεί τις προσφυγές. Ο ραγιαδισμός κι ο ενδοτισμός μερικών ψευδο – αναλυτών προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή η αλλαγή δεν είναι ευνοϊκή. Αυτή η προσπάθεια όμως είναι γελοία για τον εξής λόγο. Αν η Τουρκία αναγνώριζε σήμερα την Κύπρο, την επόμενη μέρα όλες οι προσφυγές που γίνονται στο ΕΔΑΔ θα γίνονταν πρώτα στην Τουρκία. Αν ο στόχος μας είναι πραγματικά η αναγνώριση της Κύπρου, ως κρατική οντότητα, τότε πρέπει να κατανοήσουμε ποια είναι και τα απαραίτητα ενδιάμεσα μέτρα. Είναι απλώς αδιανόητο να πείθονται μερικοί ότι υπάρχει πρόβλημα, ενώ είναι το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης. Στην ουσία, το θέμα είναι ξεκάθαρο και στο δικαστικό και στο νομικό πλαίσιο. Κι αυτό το γεγονός εξηγεί και την αντιμετώπιση της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, οι εχθροί του έργου του Παπαδόπουλου είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελός τους. Η στρατηγική όμως δεν αλλάζει, οι προσφυγές πρέπει να συνεχιστούν, για να πιέσουν την Τουρκία για την επίλυση του Κυπριακού. Βέβαια, ο ραγιαδισμός θα κάνει κάθε προσπάθεια για να το αποφύγει. Η στρατηγική της δικαιοσύνης συνεχίζει να υπάρχει όσο θα υπάρχουν Κύπριοι που θα την ακολουθούν.