Όταν ξαναέκανε τον σταυρό του
προσευχήθηκε και για τους δικούς του
που ήταν τόσα χρόνια όσα είχε ζήσει
εκτός της μνήμης του.
Έτσι το κρυφό πράσινο ήρθε να εμπλουτίσει
τη νοημοσύνη του που δεν ήταν πια
μόνο ρευστή.
Έβλεπε τώρα το πράσινο κρύσταλλο.
Όσο άκουγε την Κυρία
τόσο ήθελε να μάθει περισσότερα.
Κι όταν έβλεπε τα βουρκωμένα μάτια της
την σταματούσε κι έπαιζε
ένα πατριωτικό ρυθμό
με την πράσινη φλογέρα του.
Εκείνη του έμαθε
και για τον Άγιο Πατρίκιο.
Δεν ήξερε πριν
πόσο σπουδαίος ήταν
για τη μικρή του πατρίδα.
Κι όταν πήγαν μαζί στην εκκλησία
χάρηκε τόσο πολύ
που παραλίγο να παίξει
το ρυθμό της φλογέρας του
αλλά κρατήθηκε…