Κυρία: Να ξέρεις, Μιχαήλ, σε άκουσαν και τα δέντρα…

Μιχαήλ: Πώς το ξέρετε, Κυρία;

Κυρία: Είδα τι έγραφαν πάνω στα φύλλα τους.

Μιχαήλ: Ξέρετε τη γλώσσα των δέντρων;

Κυρία: Είναι μια πολύ παλιά παράδοση… Έχει και γράμματα…

Μιχαήλ: Θα μου τη μάθετε κι εμένα;

Κυρία: Ό, τι θες, Μιχαήλ.

Μιχαήλ: Χαίρομαι από τώρα.

Κυρία: Πες μου για ποιο λόγο…

Μιχαήλ: Επειδή είναι ελεύθερα και η γλώσσα τους είναι ελεύθερη.

Κυρία: Κατάλαβα. Είναι μια ενίσχυση.

Μιχαήλ: Δεν είναι σωστό, Κυρία;

Κυρία: Είναι βέβαια. Απλώς δεν το είχα σκεφτεί.

Μιχαήλ: Και τα μικρά δεν προσφέρουν στα μεγάλα;

Κυρία: Το Δάσος είναι η απόδειξη.

Μιχαήλ: Πρέπει να ερχόμαστε πιο συχνά.

Κυρία: Μαθαίνεις να ζεις ελεύθερος εδώ.

Μιχαήλ: Εδώ κατάλαβα ότι ήμουν εγκλωβισμένος αλλού.

Κυρία: Το Δάσος ανήκει στα θεμέλια μας.

Μιχαήλ: Είναι διαχρονικό;

Κυρία: Ναι, Μιχαήλ, είναι.