Μέσω της κοινωνίας της μιζέριας, οι νέοι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο μοναδικός στόχος της ζωής τους είναι πώς να πιάσεις δουλειά, όχι για να ζήσεις, αλλά για να έχεις σύνταξη. Ο άνθρωπος κατανοεί τη ζωή μόνο αν επινοήσει ότι είναι θνητός. Η ζωή αρχίζει με το θάνατο. Τα νέα κοινωνικά δεδομένα ενισχύουν την ψευδαίσθηση της αθανασίας κι όλοι κοιτάζουν την σύνταξη λες και δεν υπάρχει ζωή πριν. Γι’ αυτό το λόγο οι περισσότεροι φοιτητές θεωρούν πλέον ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να τους παρέχει στο τέλος των σπουδών τους και μια θέση εργασίας. Με αυτό το πλαίσιο όλο το ελληνικό δυναμικό μετατρέπεται σε μία ανώνυμη μάζα που αναζητά με κάθε κόστος την αδράνειά της. Δεν υπάρχει πια ενέργεια, όλα είναι θέμα ύλης. Μαθήματα εκτός ύλης δεν είναι μόνο αδιανόητα αλλά κι επικίνδυνα για το μέλλον των παιδιών, διότι δεν προετοιμάζονται καλά. Στην πραγματικότητα, όλοι πλέον πιστεύουν ότι υπάρχει κρίση, ενώ υπάρχουν μόνο κρίσιμες αποφάσεις. Και μια από αυτές είναι η επιλογή ζωής. Το ελληνικό δυναμικό δεν μπορεί να είναι μόνο παραταξιακό ή κομματικό. Υπάρχει ζωή και πέρα από αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις που προσποιούνται ότι παράγουν ένα πολιτικό έργο. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας χώρος, είναι κι ένας χρόνος. Κατά συνέπεια, αν δεν επενδύσουμε στο χρόνο και δεν το εννοούμε με την οικονομική έννοια αλλά με την αξιολογική, δεν θα έχουμε μέλλον. Η Ελλάδα έχει ανάγκη κι από μεγαλοσύνη κι από οράματα. Είμαστε πλέον σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο που μας προσφέρει νέες δυνατότητες έκφρασης του ελληνισμού. Έχουμε ανάγκη από νέους επιστήμονες σ’ όλους τους τομείς, όχι για να συμπληρώσουμε νέες θέσεις εργασίας, αλλά για να υλοποιήσουμε ένα έργο που να έχει νόημα για την ανθρωπότητα. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αρχαιότητα, είναι κι η μνήμη μέλλοντος. Μόνο αν διαβάσουμε τους νεκρούς, θα μπορέσουμε να γράψουμε για τους αγέννητους και να αποδεσμευτούμε από τον κοινωνικό κλοιό που δεν επιλέξαμε. Ο ελληνισμός δίχως ουμανισμό δεν έχει νόημα για την ανθρωπότητα.