Η αυλαία παρέμεινε κλειστή
αλλά μια έντεχνη διαφάνεια
προσπαθούσε να μας δελεάσει
χωρίς όμως να μας προειδοποιήσει.
Ήταν σαν να βλέπαμε μια ηθοποιό
να ετοιμάζει το κοστούμι της
και τις παραλλαγές της.
Τώρα όμως ήταν η ίδια η όπερα
που μας έδειχνε την ουσία της
πριν μιλήσει.
Έτσι όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει
μας βρήκε απροετοίμαστους.
Όλη η μουσική ήρθε μέσα μας
χωρίς να περάσει από την πόρτα.
Είχε ανοίξει όλα τα παράθυρα της ψυχής.
Κι ανακαλύψαμε τον πόθο της αγάπης
που ξεχείλιζε σε κάθε μουσική πρόταση.
Νιώσαμε πάνω στο δέρμα μας
την ανάσα της σύνθεσης
και αυτό το χάδι αρχικά
μετά τράπηκε γρήγορα σε λαβή
όλη η σκέψη μας
είχε πλημμυρίσει
με φως.