Όλη η ρωμιοσύνη ξέρει πόσο ακριβή είναι η άνοιξη, όμως στην Κύπρο μάς έμαθε το κόστος του καλοκαιριού. Τα στίγματα του καλοκαιριού χάραξαν τις μέρες του ήλιου και με αίμα μπήκαν στο λεξικό μας οι λέξεις: αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι και πρόσφυγες. Πολλοί θέλησαν να γυρίσουν τις σελίδες του πόνου, μα τα φύλλα αντιστάθηκαν: η ιστορία δεν τέλειωσε. Μπορεί να σώπασαν οι άνθρωποι, μα οι πέτρες δεν ξέχασαν τη γη μας.

Όλοι έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα του κρυφού σχολειού, μα δεν βλέπουμε την πραγματικότητά της. Τώρα οι εγκλωβισμένοι μας μάς τη δείχνουν. Σήκωσαν τα χέρια τους όχι για να ζητήσουν βοήθεια, τα χρόνια τούς έμαθαν το βάρος της λέξης. Σήκωσαν τα χέρια τους όχι για να παραδοθούν, ξέρουν μόνο τη λέξη αντίσταση. Σήκωσαν τα χέρια τους για τα παιδιά τους, για το σχολείο και το γυμνάσιο!

Όλες οι επίσημες κινήσεις δεν κατέληξαν σε πράξεις και σε έργα για διάφορους λόγους που δεν θέλουμε να αναλύσουμε εδώ. Σημασία έχει μόνο και μόνο το έργο. Άρα ακόμα κι αν δεν ανοίξει επίσημα το γυμνάσιο, η ουσία είναι να αναγνωρίσει το κράτος μας μια μικρή ομάδα καθηγητών που θα δίνουν όλα τα μαθήματα του γυμνασίου. Δεν είναι οι τοίχοι που δίνουν την αξία του μαθήματος, μα οι άνθρωποι. Οι καθηγητές είναι η ύλη.

Όταν η ύπαρξη ενός έργου είναι αναγκαία, δεν πρέπει να ελπίζουμε να γίνει, πρέπει να το κάνουμε εμείς. Οι εγκλωβισμένοι κράτησαν τη γη μας για δεκαετίες. Την έννοια του γυμνασίου τούς τη χρωστάμε. Είμαστε υπεύθυνοι για όλους τους εγκλωβισμένους μπροστά σε όλους τους Κύπριους.

Στα κατεχόμενα, η γη μας ακούει ελληνικά γιατί οι εγκλωβισμένοι σταυρώθηκαν πάνω της. Η ζωή τους και τα βάσανά τους είναι ένα παράδειγμα για όλους μας. Ως γονείς και ως καθηγητές πρέπει να δώσουμε τώρα το παρόν για να έχουν ένα μέλλον. Διότι αν φύγουν οι τελευταίοι ήρωές μας και γίνει και το Ριζοκάρπασο ένα ζωντανό νεκροταφείο, κανείς δεν θα μπορεί να τους καταδικάσει. Εμείς θα είμαστε οι ένοχοι.

Είναι πολύ εύκολο να διδάσκεις στις ελεύθερες περιοχές, όμως δεν νιώθεις βαθιά σου το πάθος του έργου σου. Ενώ στα κατεχόμενα, η απλή διδασκαλία παίρνει άλλες διαστάσεις. Ετούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα περιμένουν να σημάνουν οι καμπάνες, όμως εμείς πρέπει να τις σηκώσουμε για ν’ ακουστεί η φωνή τους.

Κάθε καθηγητής που θα πάει να διδάξει στα κατεχόμενα είναι μια ζωντανή καμπάνα όπως κάθε τάφος είναι μια εκκλησία. Τούτο το χώμα είναι δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Πρέπει όμως να ζήσουμε και να πεθάνουμε πάνω του για να παραμείνει δικό μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να το εγκαταλείψουμε. Αν χρησιμοποιήσουμε ενεργά τη μερική ελεύθερη διακίνηση, μπορούμε όχι μόνο να δίνουμε μαθήματα μα να είναι και ελκυστικά.

Στον Αγρό με τη μαθηματική εταιρεία γνωρίσαμε πολλά καλούς καθηγητές που δεν θέλουν μόνο να διδάξουν μα και να μάθουν, διότι ξέρουν πόσο μεγάλο είναι το πεδίο της γνώσης. Γι’ αυτά τα μαθήματα οι αιτήσεις ήταν πάμπολλες κι από τους καθηγητές κι από τα παιδιά. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κάνουμε το ίδιο και στα κατεχόμενα. Τα μαθήματά μας πρέπει να είναι τόσο καλά ώστε να τα παρακολουθούν όχι μόνο οι μιτσιοί του Ριζοκαρπάσου, αλλά και εκείνοι που έφυγαν και που πρέπει να ξαναγυρίσουν τώρα. Δεν θέλουμε μόνο επιβίωση, θέλουμε ζωή. Δεν θα περιμένουμε άλλο, θα πάμε! Κι όσοι το θέλουν, ας έρθουν μαζί μας.