58137 - Στο ατελιέ

Ν. Λυγερός

Μοντέλο: Να καθίσω εδώ; Σιωπή. Κάτω; Χρόνος. Προτιμάτε πάνω στον καναπέ… Θα είναι πιο εύκολο για μένα… Α, τώρα κατάλαβα ότι δεν θέλετε να πληγωθώ ή να κρυώσω πάνω στο πάτωμα… Σας ευχαριστώ… Τι; Χρόνος. Δεν είναι ανάγκη; Χρόνος. Πάντως εγώ το είπα! Χρόνος. Πώς να καθίσω; Ανάσκελα; Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλετε ακριβώς; Α, έτσι; Εντάξει, εύκολο είναι. Χρόνος. Πιο εύκολο απ’ ό,τι πίστευα. Σιωπή. Τα κρατάω πολύ σφιχτά; Χρόνος. Πιο απαλά τότε… Έτσι; Χρόνος. Νομίζω πως τα κατάφερα τώρα… Σιωπή. Πόση ώρα θα είμαι έτσι; Καλά θα δω… Σας αρέσουν οι γάμπες μου; Είναι όμορφες; Και τα μπούτια μου; Χρόνος. Δεν λέτε τίποτα… Μα αρχίσατε ήδη; Νόμιζα πως θα με προειδοποιούσατε… Χρόνος. Συγγνώμη, δεν θα ξανακουνηθώ… Έως το τέλος… Τουλάχιστον θα προσπαθήσω. Σιωπή. Είναι όμορφο το θέαμα; Χρόνος. Γιατί εγώ δεν μπορώ να φανταστώ πώς είμαι, πώς φαίνομαι. Χρόνος. Κομψό να είναι… Και τρυφερό… Δεν με νοιάζει τι θα πει η κοινωνία… Το βλέμμα σας  βλέπω, το βλέμμα σας νιώθω και τίποτα άλλο. Σιωπή. Ξέρετε ποτέ δεν θα είχα σκεφτεί να καθίσω έτσι. Χρόνος. Και τώρα βλέπω και τον κόσμο διαφορετικά. Σαν να είναι η αρχή… Ένας εσωτερικός κόσμος που δεν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε. Κι όμως είναι εδώ… Δίπλα μου… Μέσα μου… Και μόνο εσείς θα τον καταγράψετε… Για να ανήκει στο έργο σας. Για να ανήκω κι εγώ στην Ανθρωπότητα. Χρόνος. Δεν ήξερα ότι ήταν εφικτό… Κι όμως η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία μου.