Δάσκαλος: Γιατί δεν μιλάς, Μαθήτρια;
Μαθήτρια: Για ποιο πράγμα, Δάσκαλε;
Δάσκαλος: Για την πίστη.
Μαθήτρια: Τι να πω;
Δάσκαλος: Την αλήθεια.
Μαθήτρια: Τόσα χρόνια πίστευα ότι υπηρετούσα την πίστη…
Δάσκαλος: Και τώρα;
Μαθήτρια: Το βλέπω πια πόσο δογματική ήμουν. Στην ουσία μιλούσα πάντα για θρησκεία… Ποτέ για πίστη…
Δάσκαλος: Και πώς εξηγείς τις προσπάθειες ν’ αυτοκτονήσεις παλιά;
Μαθήτρια: Υπέφερα αφόρητα και καμιά θρησκεία δεν μπορούσε να μ’ ανακουφίσει…
Δάσκαλος: Η πίστη όμως…
Μαθήτρια: Ναι, ξέρω. Τώρα είναι ξεκάθαρο… Αλλά έχω ακόμα πολλά κολλήματα.
Δάσκαλος: Για ποιο λόγο;
Μαθήτρια: Μάλλον για να προστατευτώ.
Δάσκαλος: Από τι; Από ποιους;
Μαθήτρια: Από την αλήθεια. Από μένα.
Δάσκαλος: Δεν είσαι πια μόνη…
Μαθήτρια: Το ένιωσα αλλά είναι δύσκολο να αφήσεις όλα αυτά τα βαρίδια.
Δάσκαλος: Γίνεται όμως. Και αυτό είναι η ουσία.