Elisa: Κι εσείς;
Αναστασία: Δεν ξέρω ακόμα…
Elisa: Δεν σας είπε τίποτα;
Αναστασία: Όχι! Εσάς;
Elisa: Όχι τίποτα αλλα δεν πειράζει… Παύση. Μιλάω εγώ…
Αναστασία: Εσείς;
Elisa: Πειράζει;
Αναστασία: Όχι, απλώς…
Elisa: Το δικό μου, το τέλειωσε…
Αναστασία: Και το δικό μου…
Elisa: Μα τότε;
Αναστασία: Δεν ξέρω αν θα μου το δώσει…
Elisa: Και τι θα το κάνει;
Αναστασία: Μπορεί να το πουλήσει…
Elisa: Ο Κύριος Vincent, αποκλείεται…
Αναστασία: Πως το ξέρετε;
Elisa: Έτσι είναι. Επιπλέον ξέρει ότι είμαστε φτωχιές.
Αναστασία: Γι’ αυτό…
Elisa: Όχι.
Αναστασία: Τότε;
Elisa: Δεν θέλει να μας ξεχάσουν…
Αναστασία: Ποιοι;
Elisa: Οι άνθωποι! Ποιοι άλλοι;
Αναστασία: Σωστα ποιοι άλλοι… Γι’ αυτό θα μας δώσει τους πίνακές μας;
Elisa: Δεν έχει άλλη επιλογή.
Αναστασία: Μα γιατί;
Elisa: Δεν ζωγραφίζει για τον εαυτό του.
Αναστασία: Για μας;
Elisa: Για την ανθρωπότητα…
Αναστασία: Κι εμείς;
Elisa: Εμείς δεν ανήκουμε στην ανθρωπότητα;
Αναστασία: Δεν ξέρω. Δεν μου το είπε κανένας.
Elisa: Δεν είναι ανάγκη.
Αναστασία: Γιατί;
Elisa: Δεν ανήκουμε στην κοινωνία.
Αναστασία: Αυτό το ξέρω.
Elisa: Το άλλο δεν εξαρτάται από εμάς.
Αναστασία: Είναι το δώρο του;
Elisa: Δεν είχε τίποτα άλλο να μας δώσει.