Οι καρέκλες των ποιητών ήταν κενές
λες και περίμεναν τα παιδιά
που θα έπρεπε να εκριζωθούν απ’ τη νωπογραφία
όπου ήταν ζωγραφισμένα, με τις μανάδες τους.
Μόνο που κανένα δεν τολμούσε να κουνηθεί
λες και περίμεναν όλα μαζί
την απόφαση του ζωγράφου ή του χρόνου
για να λευτερωθούν απ’ τα χρώματά τους.
Και καθώς πλησιάζαμε
σε τούτες τις ομπρέλες της μνήμης
και καθίσαμε για να πιούμε,
παραγγείλαμε αψέντι.