«Χθες είχα ξαπλώσει στον ήλιο
σ’ έναν πετρώδη χερσότοπο
όπου βλασταίνουν βελανιδιές μικρούλες και στραβές,
στο βάθος ένα ερείπιο πάνω στον λόφο,
και μες την κοιλάδα με τα σιτάρια.»

Τούτο θα μπορούσε να είναι
ένα απλό τοπίο της Provence
μα τίποτε δεν ήταν 
στο πνεύμα του Vincent
που είχε ήδη μπροστά του
το όραμα του μέλλοντος.

«Ήταν ρομαντικά,
δεν θα μπορούσε πιο πολύ,
στον Μοnticelli,
ο ήλιος έριχνε 
κατακίτρινες ακτίνες 
πάνω στους θάμνους και στο χώμα,
εντελώς μια χρυσαφένια βροχή.»

Παρά την πολύτιμη τούτη μαρτυρία
που καταδεικνύει την επιρροή
από τον μασσαλιώτη ζωγράφο
η κοινωνία αποφάσισε
από τη μία να τον ξεχάσει
από την άλλη να συνδέσει το κίτρινο
με την κοινωνική του ασθένεια.