Μέσω της επετείου για την αρχή της Εθνικής Επανάστασης θυμόμαστε ή μαθαίνουμε νοητικά σχήματα που είναι χρήσιμα ακόμα και τώρα δηλαδή μετά από δύο αιώνες. Το γεγονός ότι καταφέραμε να τα βάλουμε με μία βάρβαρη αυτοκρατορία που μας καταπατούσε τόσους αιώνες ενώ ήμασταν σκλαβωμένοι είναι ενδεικτικό της θέλησης και του ενθουσιασμού της ελευθερίας. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι τότε αξιοποιήσαμε στο έπακρον τις γεωπολιτικές συνθήκες και μάλιστα σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής. Μάλιστα καταφέραμε να προκαλέσουμε με καταλυτικό τρόπο την ενεργοποίηση των Μεγάλων Δυνάμεων προς όφελός μας αφού είχαν και αυτές κοινά συμφέροντα. Δεν ζητήσαμε βοήθεια όμως, δεν κάναμε κάποια κίνηση ελεημοσύνης. Είναι με το δικό μας έργο, με τις δικές μας θυσίες που αγγίξαμε πρώτα τον Φιλελληνισμό κι ύστερα τις Μεγάλες Δυνάμεις. Δεν αρκούσε η εξέγερση για την απελευθέρωση, η Επανάσταση ήταν απαραίτητη και για να ζήσει χρειαζόταν πολλές θυσίες. Πρώτα έπρεπε να επιβιώσει για να φανεί βιώσιμη κι ύστερα έπρεπε να μην πεθάνει εσωτερικά. Έτσι βρέθηκαν ισορροπίες που μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε τον Αγώνα χάρη στην αξιοπιστίας μας απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις.