«Είδα ένα φαινόμενο έξοχο και πολύ παράξενο απόψε.
Ένα τεράστιο πλοίο φορτωμένο με κάρβουνο
στον Ροδανό δεμένο στην αποβάθρα.
Θεώμενο από ψηλά ήταν αστραφτερό
και βρεγμένο από μια νεροποντή,
τα νερά ήταν λευκοκίτρινα και γκρι περλέ θολά,
ο ουρανός μωβ με μια πορτοκαλί λωρίδα στο ηλιοβασίλεμα,
η πόλη βιολετιά.
Πάνω στο πλοίο μικροί εργάτες μπλε και άσπροι βρώμικοι
πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας το φορτίο στη στεριά.»

Ο Vincent έδινε προσοχή στις κινήσεις
ακόμη και μέσα στο περιθώριο της κοινωνίας
για να σώσει την ομορφιά της λεπτομέρειας
μα και τα ίχνη της ανθρωπιάς
που δεν βρίσκονται μέσα στα κοσμικά σαλόνια
ούτε στα κακής ποιότητας μουσεία
που δεν μιλούν παρά μόνο για μόδα
προκειμένου ν’ αναδείξουν το τίποτα.
Μέσα σε τούτη την κοινωνική έρημο
το ελάχιστο ανθρώπινο αποτύπωμα
άγγιζε βαθειά τον Vincent
που παραδινόταν στην εισβολή συναισθήματος
για να ζωγραφίσει τον νέο κόσμο.