Πριν φύγω, πριν να πεθάνω, θά ’θελα να σου πω
ένα πραγματάκι, ένα τελευταίο πράγμα, όχι σπουδαίο πράγμα.
Είν’ η ιστορία μιας χώρας που δεν γνωρίζει τη γη.
Άλλοτε, ζούσε κάτω απ’ τον ουρανό και πάνω στη θάλασσα.
Ήτανε τόσο λεπτή που μήτε έν’ άνθος άλατος δεν μπορούσε εκεί να βλαστήσει.
Ήτανε τόσο μεγάλη που χωρούσε το μέλλον και το παρελθόν.
Σ’ αυτή τη χώρα, έβρεχε από τις δύο πλευρές.
Και πάνω και κάτω, κανείς δεν μπορούσε να προστατευτεί.
Ο ουρανός ξανανέβαζε σύννεφα απ’ τη θάλασσα
κι η θάλασσα ξανάπεφτε απ’ τα σύννεφα τ’ ουρανού.
Γι’ αυτό και ποτέ κανείς δεν περπατούσε
σ’ αυτή τη γη δίχως γη, ούτε πάνω ούτε κάτω.
Την αναζήτησα για πολλά χρόνια
χωρίς ποτέ να μπορώ να τη βρω.
Κι έπειτα μια μέρα κατάλαβα πως τούτ’ η γη δίχως γη
που κανείς δεν την είχε ακόμη ανακαλύψει
ήτανε δίπλα μου, κάτω απ’ τα μάτια μου
όπως οι θάλασσες κάτω απ’ τους ουρανούς.
Κατάλαβα εν τέλει πως η απεραντοσύνη αυτού του γαλάζιου
είχε πνιγεί στον ωκεανό των ματιών σου.
Κάθε φορά που σε βλέπω, ξαναβλέπω όπως κάποτε
τη χώρα όπου δεν φτάνουμε παρά μόνον μία φορά: τον ορίζοντα.
Να τι ήθελα να πω στις δυο σου σταγόνες νερού,
τούτη η ιστορία ήταν το τελευταίο μου δώρο.
Από δω και μπρος όταν θα κλείνεις τα μάτια,
θα βλέπεις κάθε φορά τον γαλάζιο ορίζοντα.