Δεν είχε καμιά εξήγηση. Δεν μπορούσε καν να πει αυτά που έβλεπε. Ήταν όλοι μαζί του αλλά εξακολουθούσε να είναι ο μόνος που βλέπει. Μετά άρχισαν οι ερωτήσεις να γίνονται πιο πιεστικές. Πώς είχε καταφέρει να επιζήσει; Ήταν παράξενη η ερώτηση γιατί είχε πεθάνει. Πού ήταν οι άλλοι; Ήταν περίεργη η ερώτηση γιατί  ήταν δίπλα του. Πού ήθελαν να πάνε; Ήταν παράδοξη η ερώτηση γιατί δεν ήξερε ενώ ήταν στο αυτοκίνητο. Σιγά σιγά ο κόσμος είχε αλλάξει σαν να είχε συμβεί μια διακλάδωση εκείνη τη στιγμή χωρίς όμως να διαχωριστούν τα πάντα για πάντα. Αφού αυτός ήταν κατά κάποιο τρόπο και στους δύο κόσμους ταυτόχρονα. Αυτό ήταν που δεν μπορούσε να καταλάβει την ώρα που άκουγε τις πιεστικές τους ερωτήσεις. Γιατί αυτές είχαν νόημα. Ήταν κανονικές ερωτήσεις. Αλλά ποιος θα απαντούσε στις δικές του; Ποιος θα ένιωθε πώς ένιωθε. Δεν είχε σημασία όμως. Το ήξερε. Έπρεπε να βοηθήσει τους άλλους. Τίποτα δεν είχε αλλάξει ακόμα και μ’ αυτή τη νέα διακλάδωση. Ήταν εδώ για να βοηθήσει την Ανθρωπότητα σε κάθε της μορφή.