Προσπάθησε να θυμηθεί το πρόσωπο του οδηγού. Ήξερε μόνο ότι ήταν άντρας. Δεν κοίταζε προς το μέρος του. Έπρεπε λοιπόν να τον εμπιστεύεται απόλυτα. Και μετά, αφού είχαν πεθάνει, το πρόσωπό του δεν φαινόταν αλλά τον ένιωθε πάντα δίπλα του. Αυτό ήταν η ουσία. Και αυτό έφτανε. Ξανακοίταξε από το παρπρίζ. Είχε ήλιο, ο κάμπος ήταν φωτεινός, απέραντος… Ναι, αυτό ήταν, απέραντος. Δεν είχε όρια παρά μόνο το βλέμμα του… Ήταν όμως ερημιά; Όχι, μόνο απεραντοσύνη…  Ήταν εκεί λοιπόν. Αλλά η στροφή; Εκείνη η στροφή πού ήταν; Μήπως ήταν η διακλάδωση; Και τότε συνειδητοποίησε ότι είχε επιστρέψει πίσω μέσω ενός συνδετικού κρίκου που δεν είχε υποψιαστεί. Αλλά αυτό δεν είχαν κάνει  και εκείνοι που βρέθηκαν σε αυτήν την εκστρατεία; Δεν είχαν έρθει και αυτοί από τον άλλο κόσμο για να πολεμήσουν για την ελευθερία και την δημοκρατία, την ώρα που η βαρβαρότητα προσπαθούσε να κατασπαράξει την Ανθρωπότητα γιατί ήθελε απλώς να σκοτώσει τον ίδιο τον Χρόνο.