Ποιο είναι το πρέπον όταν είσαι στην κοινή τομή των νεκρών και των ζωντανών; Αυτή η ερώτηση δεν ήταν ακόμα καταγεγραμμένη στην ηθική. Ποιος να σκεφτεί αυτήν την ερώτηση; Όλα άλλαζαν συνεχώς αλλά πάντα με ξεχωριστό τρόπο. Θυμήθηκε το παίγνιο Reversi. Το είχε μελετήσει. Είχε νόημα σε αρχικό επίπεδο στρατηγικής λόγω της δυσκολίας των εναλλαγών αλλά δεν είχε τη βαθύτητα που έβλεπε στο Σκάκι και στο Go. Η ικανότητα να ζήσουν ή να πεθάνουν οι πέτρες ήταν δυική αφού άλλαξαν και ήταν ασπρόμαυρες. Αλλά οι τέσσερεις γωνίες ήταν σταθερές. Ενώ στο Go με τη μελέτη των tsumego είχε δει πώς να σκοτώσεις και πώς να ζήσεις. Τώρα όμως η ανάσταση είχε σκοτώσει τον θάνατο, έτσι ζούσε η άλλη ζωή. Ήταν νέα δεδομένα, ένας καινούργιος κόσμος μετά τη διακλάδωση. Το ερώτημα ήταν υπερδομικό, δεν είχε ανθρώπινη απάντηση επειδή ζούσαν μόνο τον επιμερισμό. Δεν έβλεπαν την ομορφιά της σιωπής, δεν άκουγαν την αλήθεια του λόγου. Σκέφτηκε τους νεκρούς, υπολόγισε τους ζωντανούς εκτίμησε τους αγέννητους  έτσι αντιλήφθηκε την αποκάλυψη της Ανθρωπότητας.