Καθάριζε του χώρους. Έκανε τη δουλειά της. Πάντα με αξιοπρέπεια. Και στη ζωή της τα ίδια έκανε τόσα χρόνια. Αγαπούσε τα παιδιά της και τον άντρα της. Ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα για αυτούς. Χωρίς καν να το ζητήσουν. Άλλωστε αυτό θεωρούσε ότι ήταν το σωστό. Δεν μιλούσε ποτέ για θυσία.
Μια μέρα είδε φως σε μια χαραμάδα. Άφησε την πατσαβούρα και κοίταξε πιο προσεχτικά! Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι έβλεπε το ανατολικό μέρος του κτιρίου. Ποτέ δεν είχε πάει εκεί. Μάλιστα είχε αναρωτηθεί ποιος το καθάριζε… Δεν ήξερε για το φως.
Ξαφνικά το φως έγινε πιο έντονο. Δεν κατάλαβε αμέσως την επίδραση πάνω της αλλά η ψυχή της το χάρηκε. Ναι, αυτό ήταν. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Έβλεπε πια την ουσία.
Έτσι συνάντησε για πρώτη φορά εκείνον που καθάριζε τις ψυχές. Δεν είχε προϊόντα σαν αυτήν και δεν χρησιμοποιούσε κάποια πατσαβούρα. Όλα τα έκανε με το ίδιο του το χέρι. Έτσι άγγιξε και την ψυχή της. Χάρηκε γιατί κατάλαβε ότι κατά κάποιο τρόπο έκαναν την ίδια δουλειά. Δεν είχε συνειδητοποιήσει τη διαφορά που υπήρχε μεταξύ δουλειάς και Έργου.
Αλλά όταν κατάλαβε. Σταμάτησε τη δουλειά και άρχισε να βοηθά το Έργο.