Έχουμε συνηθίσει λόγω αμηχανίας και αδυναμίας να θεωρούμε τις διαπραγματεύσεις ως μια απλή διαδικασία που παραμένει ουσιαστικά τυπική. Δεν συνειδητοποιούμε ότι οι αληθινές διαπραγματεύσεις έχουν πάντα κόστος και πρέπει να υπάρχει μια στρατηγική διαχείριση της κρίσης. Διότι κάθε αληθινή διαπραγμάτευση είναι μια κρίση με επιλογές και οι επιλογές είναι κόστος. Ο λόγος είναι απλός και σχετίζεται με την ελευθερία. Η ελευθερία κινήσεων δεν είναι μόνο μια δυνατότητα. Όταν υλοποιείται η κίνηση, υπάρχει μια αλλαγή και στις αληθινές διαπραγματεύσεις π.χ. συνθήκες, συμβάσεις, σχέδια, αυτή η αλλαγή αποτελεί αλλαγή φάσης. Δίχως την τελευταία έχουμε την εντύπωση ότι όλοι διαπραγματεύονται δίχως κόστος. Μόνο που αυτό το σχήμα ισχύει μόνο και μόνο για ανούσιες διαπραγματεύσεις. Αυτές λειτουργούν μόνο σε ένα κλειστό χώρο που δεν έχει καμία σχέση με τις ανοιχτές δομές των λαών και των πολιτισμών. Οι αληθινές διαπραγματεύσεις δεν είναι απλώς κοινωνικές σχέσεις, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Η κοινωνία δεν παράγει έργο ούτε σε αυτόν τον τομέα απλώς βιώνει τις επιπτώσεις διότι για αυτήν δεν είναι παρά μόνο αρχικά δεδομένα της κατάστασης. Η έλλειψη μνήμης σίγουρα καθησυχάζει αλλά δεν αντικαθιστά την έλλειψη νοημοσύνης και φαντασίας. Κατά συνέπεια δίχως δημιουργικότητα μόνο συμβατικές λύσεις μπορούμε να βρούμε και αυτές βέβαια έχουν τα όριά τους. Επανερχόμαστε λοιπόν στην έννοια του κόστους. Η γενική τάση είναι για τους υπεύθυνους να βρίσκονται σε μια ομαλή πορεία που τους εξασφαλίζει τη διατήρησή τους στο ρόλο της αδράνειας. Στην πραγματικότητα, το μόνο που τους εξασφαλίζει είναι τη μη ύπαρξή τους στον τομέα των αποφάσεων. Κατά συνέπεια δεν έχουν κανένα ρόλο στις αληθινές διαπραγματεύσεις ειδικά αν είναι διακρατικές. Η μη προετοιμασία δεν είναι μόνο λάθος αλλά έγκλημα διότι οι επιπτώσεις αφορούν τους λαούς. Με άλλα λόγια, σε επίπεδο αποφάσεων και διαπραγματεύσεων, ο υπεύθυνος που δεν μπορεί να προκαλέσει μια αλλαγή φάσης ή να την αντέξει, είναι υπεύθυνος μόνο της μοίρας του, όχι του πεπρωμένου ενός λαού. Επομένως πρέπει να είναι γνωστό και στο λαό. Αυτός που φοβάται το κόστος δεν έχει να παίξει κανένα ρόλο στην εξέλιξη των καταστάσεων. Ανήκει αποκλειστικά στο παρόν και συνεπώς δεν έχει μέλλον. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να το προσφέρει στους άλλους; Οι αληθινές διαπραγματεύσεις δείχνουν τους άξιους, καμιά άλλη.