Η αξιοπιστία της Ελλάδας δεν είναι μόνο θέμα εθνικής στρατηγικής. Υπάρχει και το πρόβλημα της εικόνας που προβάλλουμε στους συμμάχους μας. Διότι δεν αρκεί να λειτουργούμε μόνο μυστικά. Πρέπει και άλλοι να ξέρουν πώς απαντάμε στους εχθρούς μας. Αλλιώς δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να λένε τα δικά μας επιχειρήματα από μόνοι τους μόνο και μόνο επειδή μας λυπούνται. Διότι στη γεωπολιτική δεν υπάρχει ελεημοσύνη για τις συμμαχίες. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλά και το νατοϊκό πλαίσιο δεν ενεργοποιούνται παθητικά ειδικά όταν η υπόθεση αφορά στις δικτατορικές συμπεριφορές της Τουρκίας. Άλλωστε δεν πρόκειται για κάποια ισχυρή δικτατορία. Η Τουρκία μιλάει πολύ και πράττει λίγο γιατί πολύ απλά φοβάται τα λάθη της. Ασχολείται τόσο πολύ με το γόητρό της που χάνει τον ρυθμό της μόλις κάποιος της αντιστέκεται ορθολογικά και την βάζει στη θέση της αξιοποιώντας το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Δίκαιο. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα αναβαθμίζει το συμμαχικό της πλαίσιο διότι αντιστέκεται επίσημα με τον τύπο και την ουσία.