Στο Μάνο Κατράκη

Στο δρόμο με τις ακακίες
έσταζε η φλογέρα σου αίμα
ήθελες να φτάσεις στη συνοικία το όνειρο
αλλά σε σταμάτησαν τα κόκκινα φανάρια.

Αιχμάλωτος του πεπρωμένου
κατατρεγμένος  και πρόσφυγας
με την καρδιά ενός αλήτη
δραπέτευσες για την τιμή και τον έρωτα.

Συνάντησες τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο
τα χρόνια της θύελλας και της πέτρας
για να κατηγορήσεις τους δυνατούς
και την κατάχρηση εξουσίας.

Με φόβο και με πάθος
σ’ άγγιξε η σφραγίδα τού θεού
μετά το ταξίδι στα Κύθηρα
και τη λήξη της δίκης των  δικαστών.

Δεν ξεχάσαμε τίποτα
ακόμα και αγέννητοι
από τους άθλους  σου
και μη πιστεύεις τη λήθη.