Τα χρώματα ήταν η φωνή των λουλουδιών…
Όποιος τα έβλεπε άκουγε την ανθρωπιά τους.
Αυτό σκέφτηκε εκείνη την ημέρα.
Έβρεχε ψυχές…
Δεν ήταν η ιδέα του.
Ήταν η ημέρα.
Θυμήθηκε τους τάφους που είχε σπάσει
ο στρατός της βαρβαρότητας.
Θυμήθηκε τους ναούς που είχε καταστρέψει
το βάρβαρο καθεστώς
για να φτιάξει δρόμους
και να μπορεί ο καθένας
να πατά πάνω στα ερείπια.
Θυμήθηκε τα θύματα
που η βαρβαρότητα
θεωρούσε ότι δεν ήταν καν άνθρωποι.
Ένιωσε τη βροχή
την ανθρώπινη
πάνω στο μάγουλό του.
Δεν ήταν πια μόνο συγκίνηση…
Ήταν η ανάγκη της Ανθρωπότητας.
Ήθελε να απελευθερωθεί
από τη βαρβαρότητα
κι έπρεπε να σταματήσει η άγνοια.