Ποιος θα φανταζόταν
να πρέπει να εξηγήσει σε αθώους
πώς να μην είναι βάρβαροι
με τους άλλους
και να μην αδικούν την ιστορία τους.
Έτσι άρχισε τα παράξενα μαθήματα.
Διότι είχαμε καταντήσει στο επίπεδο
να μιλούν οι αθώοι
για τα δικαιώματα της βαρβαρότητας.
Ακόμα και η νομική επιστήμη
τραβούσε τα μαλλιά της
με τις ασυναρτησίες που άκουγε.
Ήταν σαν να μην υπήρχε πια
σημείο αναφοράς
σαν να μην υπήρχε η αλήθεια
της ιστορικής πραγματικότητας
και ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε
χωρίς κανένα περιορισμό,
λόγω απόλυτης ελεύθερης έκφρασης.
Επί της ουσίας
όλοι μπορούσαν να αμφισβητηθούν
με το σύστημα της λήθης
και της αδιαφορίας.
Αλλά αυτό δεν ήταν σωστό.