Δεν υπήρχε αυτονόητο
για κάποιον που δεν είχε μνημοσύνη.
Διότι γι’ αυτόν όλα ήταν της στιγμής.
Γι’ αυτό ήταν απέραντη η μοναξιά
για αυτούς που είχαν
ακόμα και ανάμεσα στους δικούς τους
αφού έβλεπαν το κενό της γνώσης
που εκμεταλλευόταν η βαρβαρότητα
για να περάσει τα δικά της μηνύματα
μιας ύπουλης προπαγάνδας
που υποστήριζε το έγκλημα της ουδετερότητας.
Δεν τον πείραζε όμως αυτή η μοναξιά
γιατί ήταν πάντα μόνος με την Ανθρωπότητα
και αυτό τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Αυτό που τον πλήγωνε
ήταν οι ελλείψεις των δικών του
που δεν έδιναν τόση σημασία
στα μικρά λουλούδια του κήπου
και περπατούσαν πάνω του
την ώρα που έλεγαν
ότι τον ακολουθούσαν
ενώ τον είχαν δει
να προσέχει ακόμα
και τα μυρμήγκια
και να μιλά σε αθώο έντομο.