Ποιος έβλεπε

τα μουσικά όργανα

που δεν έπαιζαν

σαν νεκρούς;

Ποιος έβλεπε

την ανάστασή τους

κάθε φορά

που ένας άνθρωπος τα έπαιρνε στα χέρια του

για να ζήσει η μουσική;

Ποιος ένιωθε τη χαρά τους

και τη μεταχαρά που προκαλούσαν;

Αυτό για τον οργανοπαίχτη που είχε πεθάνει.

Ποιος θα έπαιζε

με τα όργανά του;

Περίμενε ήδη το πρώτο μετά τη μέθοδο

αλλά τώρα ήξερε

ότι θα ήταν υπεύθυνος

και για το δεύτερο με την έκταση

για να ζήσει ακόμα περισσότερο

η μνήμη του

και πέρα από τα όρια.

Ήταν ζωντανό παράδειγμα

αναθεμελίωσης της μνημοσύνης

μέσω νοημοσύνης.