Τα βιβλία ήταν της Ανθρωπότητας. Μόνο που οι άνθρωποι δεν τους έδιναν την πρέπουσα σημασία. Έμοιαζαν με αθώους τα περισσότερα αλλά μερικά πιο σπάνια ήταν της δικαιοσύνης. Και αυτά ήταν εργαλεία για τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα. Αλλά ποιος έβλεπε τη βιβλιοθήκη της ψυχής; Ποιος έβλεπε τον ρόλο τους στην εξέλιξη της ψυχότητας. Έπρεπε η βαρβαρότητα να τα κάψει για να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι την αξία τους. Αλλά τότε ήταν πια αργά. Η βιβλιοθήκη δεν ήταν χώρος αλλά και χρόνος. Ένα σαλόνι που είχε βιβλιοθήκη δεν ήταν πια σαλόνι αλλά βιβλιοθήκη. Αυτή έδινε μέσω του χρόνου τον ρόλο του χώρου. Έτσι στη βιβλιοθήκη της ψυχής έβρισκε τα στοιχεία που ήταν απαραίτητα για την τεκμηρίωση των επιθέσεων της βαρβαρότητας. Ήταν η πηγή του έργου αλλά και ο χώρος συνάντησης των ανθρώπων που πάλευαν διαχρονικά για να σώσουν τους αθώους. Τα βιβλία της ψυχής ήταν οι ασπίδες της Ανθρωπότητας.