Για αυτόν τίποτα δεν είχε αλλάξει
αφού από την αρχή
το σημείο αναφοράς
ήταν η ψυχή.
Έβλεπε το φρούτο
και δεν ξεχνούσε το δέντρο
γιατί είχε πάντα μέσα του
το δάσος.
Έδινε σημασία σε κάθε θάνατο.
Γιατί κάθε άνθρωπος είχε δικαίωμα
να ζήσει και να πεθάνει
εντός της Ανθρωπότητας
χωρίς αποκλεισμό.
Άλλωστε ο παράδεισος
δεν μπορούσε να είναι ταξικός.
Κάθε νύχτα έφερνε και μια ημέρα.
Γιατί κάθε νύχτα
είχε άστρα στο στόμα της.
Και αυτό ήταν πηγή φωτός
από το παρελθόν
για το μέλλον.
Το ύφος του φωτός
δεν αλλάζει,
μόνο οι σκιές άλλαζαν.