Τα δικαστήρια ήταν πεδίο μάχης
για τα δικαιώματα των προσφύγων
και καμία βαρβαρότητα
δεν μπορούσε να σταματήσει
το έργο της δικαιοσύνης
γιατί ο Χρόνος ήταν μαζί
με την Ανθρωπότητα
όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει
από την εποχή του αδικήματος.
Διότι αυτό ήταν ο εποικισμός
κι όχι μόνο κατάχρηση ιδιοκτησίας
αλλά εκφυλισμός ουσίας.
Δεν έπρεπε οι αθώοι
να κάνουν άλλο πίσω
μπροστά στον κατακτητή
που έπλαθε κατεχόμενα
όχι για να ζήσει
αλλά για να πεθάνουν οι πρόσφυγες
μακριά από την πατρίδα τους
δίχως ελπίδα επιστροφής.
Δεν είχαν υπολογίσει τους Δίκαιους όμως
και αυτό ήταν τρομερό στρατηγικό λάθος.
Διότι με αυτούς και η δικαιοσύνη
αποκτούσε στρατηγική σκέψη.