Πολλοί είχαν ξεχάσει τη γενοκτονία…
Αλλά τώρα ξεχνούσαν και την ημέρα της επετείου.
Ενώ υπήρχε αναγνώριση γενοκτονίας.
Η συμβολική ημέρα ήταν μια καθημερινή
που δεν μπορούσε  ν’ αγγίξει το κύρος της Κυριακής.
Το απίστευτο ήταν ότι η λήθη
δεν αφορούσε μόνο τους αδιάφορους
ή αυτούς που δεν είχαν γνώσεις,
άγγιζε και τα τέκνα των επιζώντων.
Δεν ήθελαν πια
να νιώθουν εγκλωβισμένα
μέσα στο πλαίσιο της γενοκτονίας
και τον αγώνα της αναγνώρισης.
Ήθελαν να ζήσουν κάτι άλλο.
Ακόμα και οι αγωνιστές.
Διότι δεν έβλεπαν ότι αυτός
που ξεχνούσε τη γενοκτονία στα πάτρια εδάφη
δεν μπορούσε να προστατέψει
τους ζωντανούς από τις βάρβαρες επιθέσεις.
Έτσι και πάλι μόνοι
ακόμα και την ημέρα της επετείου
συνέχιζαν τον αγώνα της μνημοσύνης
που δεν ξεχνά το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.