Η βαρβαρότητα καταπατούσε τους πάντες.
Ποδοπατούσε τα λουλούδια
για να μην εμφανιστεί η ομορφιά
για να μην περπατήσει πάνω στη γη
με τα πέταλα τους.
Όμως ο κόσμος δεν ήταν απρόσεκτος
υπήρχαν και τα πάρκα
που αποτελούσαν το ανάλογο
από τα μουσεία για τους πίνακες.
Εκεί σε αυτά τα πάρκα
η πράξη βαρβαρότητας
ήταν απαγορευμένη.
Εκεί ζούσε το ιπποτικό πνεύμα
που προστάτευε την ομορφιά.
Έτσι όταν περπατούσες στους διαδρόμους
που σε οδηγούσαν στα πιο σπάνια λουλούδια
την ώρα της ανθοφορίας
ήταν σαν να περπατούσες
στο μονοπάτι του φωτός
αφού ανεδείκνυε μερικά σημεία της πραγματικότητας
που θα είχες αγνοήσει ή ξεχάσει
λόγω άγνοιας ή κόμματος.
Αλλιώς θα ήταν σαν τα φυλακισμένα μνήματα
ελεύθερα στη σκέψη, φυλακισμένα στην πράξη.
Τότε ακούστηκε η μουσική των λουλουδιών.