Στα νεκροταφεία της μνήμης
είχαν χύσει όλα τα δάκρυα του κόσμου
και τα μάτια τους δεν μπορούσαν να αντιληφθούν
ότι είχε αρχίσει το μέλλον.
Το θέαμα των σπασμένων τάφων
τις είχε αποκλείσει από την πρόσβαση στο μέλλον.
Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί τη γέννηση του μέλλοντος
μέσα σ’ ένα νεκροταφείο της μνήμης;
Η μνήμη μέλλοντος…
Δεν δάκρυζε…
Χαμογελούσε ήδη…
Ακόμα κι αν το χαμόγελο ήταν διακριτικό για να μην ενοχλήσει τους ανθρώπους.
Εξέταζε κάθε λεπτομέρεια
και φαινόταν αποστασιοποιημένος
για κάποιον που δεν ήξερε
για τους υπερλογισμούς.
Φαινόταν παράξενος.
Ήταν μόνο θεμελιακός.
Μελετούσε τα στοιχεία και σχεδίαζε τον πίνακα.
Δεν προσπαθούσε να τις πείσει
τις άφησε να προσαρμοστούν
το φως θα ερχόταν πιο μετά
αλλά ήδη είχε λάμψει
εκείνη την ημέρα.