Οι αθώοι ήταν διπλά επικίνδυνοι.
Διότι χρειαζόταν προστασία
για να μην πεθάνουν
πράγμα που δεν ήθελε η Ανθρωπότητα
αλλά και γιατί εύκολα
γινόντουσαν συνεργοί
της βαρβαρότητας
μόλις κάτι τους προβλημάτιζε
ή τους φόβιζε.
Θαύμαζαν τους Δίκαιους
αλλά φοβόντουσαν περισσότερο τους βάρβαρους.
Αυτή ήταν η άδικη ζυγαριά τους.
Πάντα επέλεγαν τον Βαραββά
σε περίπτωση ανάγκης.
Χωρίς αφύπνιση.
Έτσι η τελευταία αποτελούσε
μια διπλή σωτηρία
διότι έσωζε και τους Δίκαιους από την προδοσία.
Γι’ αυτό τον λόγο η Ανθρωπότητα
βασιζόταν θεμελιακά στη Διδασκαλία
ήταν απαραίτητη
για να νικήσει το φως
αλλιώς το σκοτάδι έσβηνε ένα ένα
τα κεριά της αθωότητας
για να κάψει τους Δίκαιους.