Μέσα στο μυαλό του
είχε τις φωνές των Αγίων
που είχε απαγορεύσει
η θρησκεία της βαρβαρότητας.
Έτσι ποτέ δεν ξεχνούσε τους ψαλμούς τους
ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές
όταν οι εχθροί χτυπούσαν τους ναούς
μόνο για να πληγώσουν
δίχως πραγματικό στόχο.
Και κάθε φορά που είχε καταφέρει
ν’ αποκρούσει μία επίθεση
αναρωτιόταν πότε θα ήταν η επόμενη
κι αν θα κατάφερνε αυτή τη φορά
να σώσει τους αθώους
που περίμεναν τα πάντα από αυτόν
ακόμα κι αν ήταν από τους πρώτους
που θα τον κατηγορούσαν
για τις πράξεις του
αν φοβόντουσαν για τον εαυτό τους
Οι Άγιοι δεν περίμεναν
κανένα ευχαριστώ
έκαναν απλώς το πρέπον
δίχως να ζητήσουν κάτι
γι’ αυτό είχαν φωτοστέφανο
αφού ήταν οι ψυχές που είχαν σώσει.
Γιατί λοιπόν να περιμένουν κάτι.