Ποιος έκλαιγε για τους λαούς που πέθαιναν
επειδή οι κοινωνίες αδιαφορούσαν για το μέλλον τους
ενώ ήξεραν ότι ήταν σκλάβοι
ενός βάρβαρου συστήματος
που καταπατούσε κάθε ίχνος Ανθρωπότητας.
Οι κοινωνίες άφηναν αυτά τα συστήματα να σκοτώνουν
ασύστολα τα θύματα
αλλά μετά ονόμαζαν δολοφόνους
όσους προσπαθούσαν να τους σώσουν
και μόνο τότε διαδήλωναν
κατά της αντεπίθεσης
επειδή υπήρχαν απώλειες.
Οι κοινωνίες υπήρχαν
χάρη στην υποκρισία τους.
Ποτέ δε μιλούσαν για τους λαούς
που ήταν εγκλωβισμένοι
μέσα στα κατεχόμενα
των συστημάτων της βαρβαρότητας
που έλεγαν σε όλους
ότι όλοι τους ήταν ευτυχισμένοι
και ότι όσοι προσπαθούσαν
ν’ απελευθερώσουν  τα θύματα
ήταν απλώς δολοφόνοι των λαών.
Ήθελαν μόνο να πεθάνουν τα θύματα
χωρίς θόρυβο.
Αυτό απασχολούσε τις κοινωνίες.