Η παρουσία του του θύμισε τη διακριτική νότα Do#
στο κλαρίνο.
Πολλοί την ξεχνούσαν διότι ακουγόταν μόνο
με μία ειδική κίνηση
στο δικό του κλειδί
που σπάνια άγγιζαν οι άνθρωποι…
Ενώ ήταν ήδη απαραίτητη
στην κλίμακα του La majeur… κι όχι μόνο…
Για να το χαρεί η ψυχή του
την έπαιξε ξανά και ακούστηκε
ανάμεσά τους.
Δεν ήταν πια μόνη.
Είχε βρει τη θέση της.
Ακόμα και το παράξενο εντός του παράξενου
γίνεται φυσιολογικό.
Αυτό ήθελε και για τον παράξενο αθώο.
Διότι ήταν μια ασπίδα
που άντεχε τις επιθέσεις της κοινωνίας
που αδιαφορούσε
διότι άντεχε και εκείνες τις βαρβαρότητες.
Σιγά σιγά άρχισε η μεταμόρφωση
και η νότα ήταν πια μέρος
συνθέσεων και αποστολών
απελευθέρωσης
πέρα από τα συμβατικά όρια.